Simbiotske ur-mreže tihih gljivičnih i korijenskih brbljarija te Zemljinih vibracija, imenovani kemijski gradijenti na korjenitim i ljudskim jezicima, voće posvuda po šumi poput vilinskih krugova, nadimaju se u formi, nadrastaju zvjezdarnice Jodrell i Arecibo, premašuju ih u pojmu nepoznatog i spuštanja zvijezda na Zemlju. (Martin Howse, 2017.)
Primjećujući jednostavne paralele između antenskih nizova radioteleskopa i formi građe određenih gljiva, primjerice Amanita muscaria, Martin Howse istražuje tu sporama nalik slučajnu sličnost između kozmosa i mikrokozmosa, pokrenuvši prvu šumsku radio-micelijsku antenu.
Konvencionalni nizovi radijskih antena koriste se interferometrijom da bi kombinirali signale prikupljene s mnogobrojnih manjih antena te stvorili veći i precizniji prikaz elektromagnetskog svemira. U slučaju RMAposlagane gljive Amanita služe kao prihvatne antene za signale iz dubokog svemira, koje se onda povezuju s podzemnim elektrokemijskim micelijskim signalima. Zvjezdana prašina i gljivične spore spajaju se kako bi stvorile potencijalno smislene zemljane i kozmičke signale.
Radio-micelijska antena (RMA) izložena je kroz spekulativni prototip (tijela gljiva povezana na digitalni interferometar i ekran) i dokumentaciju o istraživanju šume sličnom opremom. Dostupne su i audio-snimke primljenih signala, koje su snimljene na vinilskim pločama u omotu s otisnutim uzorcima bakrenih spora iz gljiva Amanita.
