Zastor, po prvi puta prikazan 2008., otkriven je iznova u Rotterdamu nakon više od deset godina. Jednostavno prisutan, zastor visi u izložbenom prostoru, ne dajući naznake akcije. Uskraćeni smo objašnjenja jer se njegov performativni karakter manifestira ubrzo, s udarcem koji označava aktivaciju pumpe za vodu. Zastor je napravljen od polivinilne tkanine, posebne vrste tekstila koji se jednom u kontaktu s vodom izvrće, deformira, da bi konačno ispario i potpuno nestao.

Iz teksta Petre Vidović, Sedimenti: “Ideja zastora je česta, ona ima svoje dramske konotacije koje neodoljivo zovu u sjećanje Polonija i Doriana, no u slučaju Vujićića Zastor nikada ništa ne skriva, on je tu zbog sebe, svoja izvedenica. Tijekom izložbe Zastor ne postoji, vidljivi su samo potrošeni ostaci njegovog bića. Nestajanje rada sretnije je rješenje u umjetnikovu slučaju nego dovršenje rada, završen rad je Vujičićeva najveća bojazan.”